A Letter to a Turk--by Adil Kurt

During the hunger strike, we read a lot of letters from the strikers. This particular document by Hakkari representative Adil Kurt has stuck with me. It changed my views on the subject of Kurdish-Turkish relations, or more precisely, refined them. It was printed, after our translation and edits for the English, on the BDP's blogsite over at Word Press.  I am reprinting it here.

 (Türkçe aşağıda)

We are sharing the letter of our hunger strike activist deputy Adil Kurt.

I am writing this letter on the 61st day of the indefinite hunger strike started by Kurdish political prisoners.

I don’t know on which day you will be reading this. To make things easier for you, I will state the day and hour that I write this letter. November 11, 2012, around 21.00. Diyarbakır…

What I feel now is not the feeling of a member of parliament.

I will try to express my sentiments as a Kurd who has lived in the famous Kato region of Hakkâri and used to think of himself as the luckiest person on earth when he got a hold of a new pair of rubber shoes.

Yes, I, who used to be content with a pair of rubber shoes, who found no comfort (in life) except in listening to the (Kurdish) national anthem of Herne Pêş, the song which symbolizes the Kurds’ struggles in the Kurdish Federal Region of Iraq, and to the epic of Rustemê Zal in the late hours of the night on Radio Erivan, now, by God's providence, have to continue my people’s struggle for freedom by going on hunger strike.

I do not intend to repeat all those experiences that most of you already know and that we are so tired of telling.

Based on my 1.5-year period of membership in parliament, I now think that there are no words left to say to resolve the Kurdish question through democratic and peaceful means. Someone has always attempted to test our sincerity. We have always been treated as the kids of 'The Kurd, The Doorman.” Most of the time they meant to say ‘it would have been better if you were not here’ . True, we are frustrated by such discourse; but this is not the problem; that we lost our hopes is the problem.

Our experiences are reminiscent of the Algerians’. You know, the elderly French needed Algerian nursemaids. The only reason for their coexistence was the Algerian’s ‘right’ to be the caretaker of the Frenchman. However, the same Frenchman who cannot survive without the Algerian’s existence cannot even stand seeing the Algerian in his neighborhood. Not long ago,
only 3-5 years ago, the streets of Paris turned into a huge fireball. Those who set the fire were Moroccan, Algerian and Arab kids but the fuel for that fire was nothing but the incurable arrogance of the French.

This case also describes our ‘brotherhood’ with you. The first scene that met my eyes when I first encountered the Turkish metropolises reminded me of this. I was like the child of the Kurdish porter who feels the need to be the servant in that high-rise, garish life style. Each apartment building had a doorman and I saw it was Kurds in those apartments serving as these doormen.

Please remember the Kurd that rang your bell to visit you on a holiday, the one you wanted to leave as soon as possible, also the Kurd with whom you got angry because he took your garbage five minutes late.

When you label this ‘unity’ as brotherhood, our objection intensifies. This is not the brand of brotherhood we want. As a Kurd I have never felt like a conqueror of İstanbul (Turks are taught as children that they are the sons and daughters of the conquerors of Constantinople). I saw the feeling of conquest as dangerous because we have already learned through experience how cruel it was to be conquered.

Not to say that Kurds who came to İstanbul with a sense of conquest did not exist. With every step they took, they had to become more ‘white’. Looking back, they no longer liked what they had left behind.

Most of those, by denigrating the ones who stayed behind and wanted to remain ‘black’, hoped to save themselves from becoming doormen. In this way, they took on the role of the ‘bad black cat’ between us. There are also non-Turkish Turkish nationalists. They are the ones who sabotage our brotherhood.

‘Understandably’, you may think of the following question: ‘Not all Kurds think like you. Look, there are Kurds from parties other than the BDP, and they don’t make so much noise.’ This is also true. We don’t claim that all Kurds are like us. But you should also know this. You have to accept the fact that the Kurdish elite have always acted in collusion with the government. Now, let me address a dimension of the above that needs to be clarified. Let me clarify the obstacles faced by the Kurds that have become entrenched in-the-system. I am thinking by putting myself in your shoes. If I also had a Turkish phenomenon split into two camps, I would prefer the one that looks like me. This again does not make sense to me. But here I’m talking about another reality. Those you consider in the category of unproblematic Kurds, in fact, constitute the essence of the problem.

How? Let me explain. All over the world, influential classes are ‘married’ to those in power by ‘obligation’. Obligatory marriage of our Kurdish elite to power holders is a bit more complicated. They have no confidence. They use every kind of clownery to look well-behaved. It’s enough for them that they simply continue to exist and retain their influence. This kind of Kurd with his influence does not desire to solve the question.

Let me also mention the non-Turkish Turkish nationalists. How can a human being become such? For example, Ziya Gökalp… Abdullah Cevdet … and today many other names that you can easily add to the list. I’d like to sit with a Turk and talk about this paradox. I would not desire someone else to form a great-syntheses for myself. So much that ‘Turkishness’ as an identity has become something that is repulsive. What would you think, if your child recited the nationalist oath every morning at school by saying “My existence shall be dedicated to the Kurdish existence” which actually means your child should dedicate his existence to my child’s existence every day? Please, think of me doing this very thing. (Note: One line of the Turkish national oath that is recited every week by school children is 'I dedicate my existence to the Turkish existence)

Let’s finish here the issue of empathy.

On 12 September 2012 Kurdish politicians in prison initiated an indefinite hunger strike.I hope it will have ended by the time you read this letter. Even if the strike ends we will be feeling the weight of its purpose.

This strike is based on two principle demands.

First, an end is demanded to the isolation at Imralı that has lasted for a year and 3 months and 15 days (as of November 11th) and which is in violation of the state’s own laws. Second, the right to a legal defence in the mother tongue in the courts.

The argument put forth by the politics dominating Turkey, is that today they want education in their mother tongue, but tomorrow they will want something else. “Their biggest wish is for an Independent United Kurdistan, anyway” This sounds very familiar, doesn’t it? I hear you saying “It is true, isn’t it?”

Look, lets be frank. I want to share a truth with you. If what the Kurdophobic politicians said were true and Kurdish politicians did the bidding of international forces then be assured that the PKK would not be on the terrorist lists of America, Europe or any other country in the world. The PKK leader Abdullah Öcalan would not now be in an isolation cell in Imralı Prison. If today Ocalan is in Imrali, and if the PKK is on the global terrorist lists there is only one reason for that. It is because they did NOT do the bidding of those powers.

We, Kurds have said what we wanted many times. Let me repeat because talk is easy but the written word is permanent.

We want education in our mother tongue. From primary school to the university. We want to recieve public services in our mother tongue. We want to manage ourselves. Rather than be managed by officials appointed by the state, let us choose our own.

We want a constitutional guarantee of our identity and status.

To meet all these demands means a thousand year old unity continues under a new social contract. It also means to draw in the Kurds who are living outside the borders of Turkey. Can't you understand that does not mean that the dismemberment of Turkey? On the contrary it means growth. So where is the problem? The reason I write this letter is to make you think about this. You will find an answer to this question when you stop seeing me as the Kurd, the doorman to whom you toss a holiday tip without even inviting into your home.

Finally, I would like to make this clear. Yes, we have a thousand year old unity. But Kurds have another history older than that. Just like you do. How come a thousand years later you exist but we don’t? Please put yourself in our place, and give an answer to this question.

As I finish this up the calender has advanced to November 12th. It has already passed midnight. In my struggle against the “lamb-kebab' polemic, right will win. It will not lose, because I know that the thing we fight for is human life. No softer pillow than conscience was invented. When I put my head on the pillow, I hope to wake up to a day when brotherhood is victorius.

Adil Kurt / Member of Parliament from Hakkari

Türkçesi

Kürt siyasi tutukluların süresiz dönüşümsüz açlık grevlerinin 61. gününde yazıyorum. Sizler kaçıncı gününde okuyor olacaksınız bilmiyorum. İşinizi kolaylaştırmak için yazdığım gün ve saati yazıyorum. 11 Kasım 2012, saat 21.00 suları. Diyarbakır...
Şu anda hissettiklerim, milletvekili olarak taşıdığım hisler değildir. Hakkari’nin meşhur Kato bölgesinde yaşamış, çocukluğunda yeni cizlavit ayakkabıları olduğu zamanlar kendisini dünyanın en mutlu insanı zanneden bir Kürt olarak duygularımı ifade etmeye çalışacağım.
Takdir-i ilahi cizlavit ayakkabıları olduğunda sevinen, Irak Kürdistan Federal Bölgesi'nde yaşayan Kürtlerin mücadelesini simgeleyen 'Herne Pêş' marşı dışında Erivan Radyosundan gecenin geç saatlerinde dinlediğim 'Rustemê Zal' destanı dışında bir avuntusu olmayan ben; bugün halkımın özgürlük mücadelesini açlığa yatarak sürdürmek durumundayım.
Çoğunuzun bildiği, bize de anlatmaktan gına gelen yaşanmışlıkları tekrar etmek niyetinde değilim...
Bir milletvekili olarak 1.5 yıllık zaman diliminde; Kürt sorununun demokratik ve barışçıl yöntemlerle çözülmesi için söylenmedik sözün kalmadığını düşünüyorum. Birileri sürekli olarak bizi samimiyet testinden geçirme gayreti içinde oldu. Bize sürekli olarak 'kapıcı kürdün' çocukları muamelesi yapıldı. Çoğu zaman da 'burada olmasaydınız daha iyi olurdu' demeye getirdiler sözü. Yılmaya yıldık bu söylemden ama dert burada değil, dert artık umudumuzun kırılmış olmasıdır.
Yaşadıklarımız Cezayirlilerin yaşadıklarını anımsatıyor. Bilirsiniz, yaşlı Fransızların bakımları için Cezayirlilere ihtiyaçları var. Bir arada yaşamlarını sağlayan tek unsur Cezayirlinin Fransız’a bakıcı olma ‘hakkı’ndan ibarettir. Gelgelelim Cezayirli olmazsa yaşayamayacak olan Fransız, onu kendi mahallesinde görmeye de katlanamıyor. Çok değil,
3-5 yıl önce Paris sokakları ateş topuna dönmüştü. Bu ateşi yakanlar Faslı, Cezayirli Arap çocuklarıydı ama ortaya bu ateşin odununu yolarak yığılan, Fransızların onulmaz kibrinden başka bir şey değildi.
Bu durum bizim sizinle olan ‘kardeşliğimizi’ de tanımlıyor. Türkiye metropolleriyle ilk tanışmamda karşıma çıkan ilk görüntü bana bunu anımsattı. Çok katlı cafcaflı yaşamın içinde kapıcı Kürdün hizmetkarlığına muhtaç çocuğu olduğumu hissettim. Her apartmanın bir kapıcı dairesi var ve bu dairelerin müdavimleri Kürtleri gördüm.
Anımsayın lütfen, bayram ziyareti için kapınızı çaldığında biran önce gitmesini istediğiniz ama çöpünüzü beş dakika geç aldığında da kızdığınız Kürt.
Bu ‘birlikteliğin’ adını kardeşlik koyduğunuz da itirazımız yükseliyor. Bizim istediğimiz kardeşlik bu değil. Benim içimden hiçbir zaman İstanbul’u fethe gelen Kürt olma hissi oluşmadı. Fetih duygusunu tehlikeli gördüm. Çünkü fethedilmenin ne denli zalimane bir şey olduğunu yaşayarak öğrenmiş bulunuyoruz.
Fetih duygusuyla İstanbul’a kulaç atan Kürtler olmadı değil. Attıkları her kulaçta biraz daha ‘beyazlaşmak’ durumunda kaldılar. Geriye dönüp baktıklarında da geride bıraktıklarını beğenmez oldular.
‘Siyah’ kalan ve öyle kalmayı tercih edenlerin rengine çamur kalmakla kapıcı çocuğu olmaktan kurtulacaklarını zannettiler. Bunu yaptıkça da aramızdaki ‘kara kedi’ rolüne büründüler. Bir de Türk olmayan Türk milliyetçileri vardır. Onlar ki kardeşliğin ayağına takoz koyanlardır.
'Haklı' olarak şu soru aklınıza gelebilir. 'Kürtlerin hepsi sizin gibi düşünmüyor. Bakın BDP dışındaki partilerde de Kürtler var ve seslerini çıkarmıyorlar.' Bu da doğru. Kürtler bizden ibarettir gibi iddiaya sahip değiliz. Ama sizlerin de şunu bilmeniz lazım. Nüfuzlu Kürtlerin her dönem iktidarlarla birlikte hareket ettikleri de sizin kabul etmeniz gereken bir başka gerçek. Şimdi yeri gelmişken yukarıda açıklığa kavuşturulması gereken gerçeğin bir boyutuna değineyim. Sistem-içileşmiş Kürtlerin engelleyiciliğine açıklık getireyim. Kendimi sizin yerine koyup düşünüyorum. Benim de karşımda iki kategori oluşturan bir Türk olgusu olmuş olsa, kendime yakın olanı tercih ederim. Ama ben burada başka bir gerçeklikten söz ediyorum. Sizin sorunsuz Kürtler kategorisinde gördükleriniz, aslında sorunun özünü oluşturuyorlar.
Nasıl mı? Hemen açıklayayım. Dünyanın her yerinde nüfuzlu sınıflar iktidarla 'zorunlu nikahlıdırlar'. Bizim Kürtlerin nüfuzlularının iktidarla 'zorunlu nikahları' biraz daha katmerlidir. Zilliyetleri yok. Şirin görünmek için yapmadıkları şaklabanlık yok. İşleri görünsün, nüfuzları son bulmasın yeter. Böyle düşünen nüfuzlu Kürt sorunun çözümünü arzulamıyor.
Söz buradan açılmışken, Türk olmayan Türk milliyetçilerine de değineyim. Bir insan nasıl bu duruma gelebiliyor? Mesela Ziya Gökalp... Abdullah Cevdet... ve bugün devamında sizin de rahatlıkla ekleyebileceğiniz daha nice isimler. Bir Türk ile oturup bu paradoksu konuşmak isterim. Bir benim dışımdaki birilerinin bana ulu-sentezler oluşturmasını hazetmem. Öyle ki 'Türklük' kimlik olarak gözümde itici bir hal almaya başladı. Sizin çocuğunuz her gün okulda 'kendi varlığını benim çocuğumun varlığına armağan etse' ne düşünürsünüz? Lütfen, aynı şeyi benim için de düşün.
Empati faslını burada noktalayalım.
12 Eylül 2012 tarihinden bu yana Cezaevlerinde Kürt siyasetçilerinin başlatmış oldukları süresiz-dönüşümsüz bir açlık grevi var.-Umut ediyorum, sizler bu satırları okuyorken açlık grevi sonlanmış olsun.- Grev son bulmuş olsa dahi gerekçelerinin ağırlığını hissediyor olacağız.
Bu grevin iki temel talebi var.
Birincisi; devletin kendi hukukunu da çiğneyerek bir yıl 3 ay 15 gündür (11 kasım itibarıyla) devam ettirdiği İmarlı tecridinin son bulması isteniyor. İkincisi; kendi ana dillerinde mahkemelerde savunma yapmak istiyorlar.
Türkiye siyasetine egemen olan aklın bizlerin önüne koyduğu argüman şu: Bugün anadil isterler yarın başka şeyler de isterler. 'Zaten bizim en büyük ukdemiz Bağımsız Birleşik Kürdistan kurmaktır'. Bu söz çok tanıdık geliyor, değil mi? 'Haksız mıyız' dediğinizi hisseder gibiyim.
Bakın karından konuşmaksızın çıplak bir gerçeği sizinle paylaşmak istiyorum. Eğer ki Kürt siyasetçileri Kurdofobiaya dönüştürüldüğü üzere uluslararası aktörlerin oyunlarına teşne olmayı kabul etmiş olsalardı, emin olun ne Amerika'da ne Avrupa'da ne de dünyanın başka bir yerinde 'PKK terör listesinde' olmuş olmazdı. PKK Lideri Abdullah Ocalan şimdi tek kişilik İmralı Zindanında olmuş olmazdı. Eğer bugün Ocalan İmralı'da ise, eğer PKK terör listelerinde yer alıyorsa bir tek sebebi var. Terör listesi oluşturanların oyunlarına teşne olmadığı içindir.
Biz Kürtlerin ne istediklerini toplu halde çok kere dile getirdik. Tekrar babında yeniden söyleyeyim. Söz uçar yazı baki kalır.
Kendi anadilimizle eğitim istiyoruz. İlkokuldan üniversiteye kadar. Kamusal alanda kendi anadilimizle hizmet almak istiyoruz. Kendimizi yönetmek istiyoruz. Devletin atadığı vali yerine bizim seçtiğimiz vali bizi yönetsin...
Kimliğimizin ve statümüzün anayasal güvenceye kavuşturulmasını istiyoruz.
Bu taleplere bir karşılık koymak doğru olmamakla birlikte, biz bir karşılık da koyuyoruz. Bu taleplerin karşılanması demek bin yıllık birlikteliğin yeni bir toplumsal mutabakatla sürdürülmesi anlamına gelir. Ki bu da Türkiye'nin Türkiye sınırları dışında yaşayan Kürtler için de çekim merkezi olması demektir. Takdir edersiniz ki bu da Türkiye'nin bölünmesi anlamına gelmiyor. Tersine büyümesi anlamına gelir. Öyleyse sorun nerede? Bu soru üzerine biraz düşünmenizi arzuladığım için bunları yazıyorum. Beni, bizi kapı eşiğinde içeri almadan vestiyer üzerine önceden benim için bıraktığınız bayram harçlığını vererek gönderdiğiniz kapıcı Kürt olarak görmekten vazgeçtiğiniz gün bu sorunun cevabı bulunmuş olacaktır.
Son olarak şunu da belirtmek istiyorum. Evet bin yıllık birlikteliğimiz var. Ama bizim bin yıl öncesi tarihimiz de var. Tıpkı sizin de olduğu gibi. Nasıl oluyor da bin yıl sonra, siz hala varsınız ama biz yokuz? Lütfen kendinizi bizim yerimize koyun ve bu soruya bir cevap verin.
Yazıyı bitirirken, takvim yaprağı 12'ye evrildi. Gece yarısını çoktan geçti. İradem, 'kuzu-kebaba' karşı mücadelesinde galibiyetini sürdürüyor ve yenilmeyecek. Çünkü uğruna mücadele ettiğimiz şeyin insan hayatı olduğunu biliyorum. Vicdandan daha yumuşak bir yastık icat edilmemiştir. Kafamı yastığa koyduğumda kardeşliğin güç kazandığı bir güne uyanmayı diliyorum.